การพัฒนาวัดให้เป็นรมณียวิปัสสนาสถาน และความเป็นสถาปัตยกรรมในรูปแบบพุทธศิลปกรรมของวิหารลายคำแบบล้านนา 
วัดร่ำเปิง (ตโปทาราม) มีความสมบูรณ์มั่นคงในทางพระพุทธศาสนา อันเป็นแนวทางของหลักการสร้างวัดและการบริหารจัดการได้แก่ ด้านอาวาสสัปปายะ ด้านโคจรสัปปายะ ด้านภัสสสัปปายะ ด้านปุคคลสัปปายะ ด้านโภชนสัปปายะ ด้านอุตุสัปปายะ ด้านอิริยาปถสัปปายะ ถือว่าเป็นหลักการที่ก่อให้เกิดกระบวนการพัฒนาวัดให้มีความรื่นรมย์ เป็นสิ่งที่เหมาะสมกันเกื้อกูลกัน ส่งเสริมสนับสนุนในการบำเพ็ญภาวนาให้ได้ผลดี ปฏิบัติพัฒนาตนเอง สมาธิตั้งมั่น ไม่เสื่อมถอย เป็นสถานที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของพุทธศาสนิกชน เป็นพื้นที่ให้พุทธศาสนิกชน ได้มาเรียนรู้เพื่อพัฒนาด้านกาย ด้านจิตใจ ด้านอารมณ์ และด้านปัญญา วัดในพระพุทธศาสนาถือว่าเป็นสถาบันหลักของชุมชนที่ให้จัดการการศึกษาสำหรับพระภิกษุสามเณร และยังเป็นที่อบรมบ่มนิสัย ขัดเกลาฝึกฝนเหล่ากุลบุตรที่เข้ามาบวชในพระพุทธศาสนา โดยผ่านกระบวนการฝึกอบรมตามระเบียบพระธรรมวินัยและระบบของวัดที่ได้จัดไว้อย่างมีแบบแผนแล้ว วัดยังเป็นที่พึ่งพิงอาศัยของมนุษย์ทุกหมู่เหล่าเมื่อได้รับการสั่งสอนและมีการขัดเกลาชี้นำอยู่เสมอจนเกิดการเรียนรู้ซึมซาบเข้าสู่จิตรู้ว่าสิ่งใดเป็นคุณและเป็นโทษ ย่อมนำไปสู่การพัฒนาคุณธรรม จริยธรรมที่ดีในอนาคตได้ ทั้งนี้ก็เพื่อให้เขาเหล่านั้นได้เป็นทรัพยากรมนุษย์ที่ดี มีคุณภาพจิตที่งดงาม โดยใช้หลักคุณธรรมและจริยธรรมเป็นหลักในการตกแต่งและพัฒนานั่นเองฯ